Het komt niet vaak voor dat ik iets persoonlijks deel op het blog. Dat heeft grotendeels te maken met de privacy die ons hele gezin wenst te genieten. Nu moet mij toch iets van het hart. Wie van jullie is er bekend met positief opvoeden?

Positief opvoeden.

Al op al mijn hbo-opleiding tot jeugdhulpverlener stak de term ‘positief opvoeden’ de kop op. Leren door beloning en zonder straf. Een mooi streven. Nog weer wat later ging ik werken op een gesloten behandelgroep voor  jongens tussen de 12-18 jaar. En nog weer veel later mocht ik de moeder van drie dochters worden. Pittige dochters, maar wel altijd vrolijk dat dan weer wel. Laat ik mijzelf in dit epistel tot mijn dochters beperken.

Positief opvoeden en presteren.

Mijn dochters varen wel bij positief opvoeden. Ze voelen zich mooi, ze voelen zich fantastisch en ze denken dat ze alles kunnen. Sterker nog: ze kunnen en weten alles al. Met één grote genadeklap zeilen vervolgens drie rapporten binnen, die iets anders laten zien.
Even nuanceren: in het geschreven woord van de docent wordt de gedachte over en van onze kinderen onderstreept. In de testuitslagen gaan ze onderuit. Wanneer ik vervolgens met de meisjes in gesprek gaan, geloven ze dat en dus mij niet. “Ik kan wel goed lezen, ik krijg iedere week een sticker en een duim van de leesjuf.” De boodschap dat ze die extra begeleiding van de leesjuf nodig heeft, is dan voor de volledigheid even gemist.

Een voorbeeld: Cito toets.

“Zo meisje, je Cito toetsen komen eraan. Zou je niet eens op tijd naar bed gaan en goed voor jezelf zorgen? Dan presteer je optimaal.” “Nee hoor, de juf zegt dat we ons helemaal niet druk hoeven te maken over de toetsen.” “Mag ik je er op wijzen dat de uitslag van de toetsen een groot deel uitmaakt van je schooladvies!” “Mama, bemoei je er niet mee!”
Onze dochter was alle toetsen als eerste klaar, ze was totaal niet zenuwachtig en heel erg vrolijk gedurende die toetsperiode. Ze had en nam alle tijd om buiten te spelen. Weken later, na het ontvangen van de resultaten, had zij (en wij) een kater, want de uitslagen waren beneden haar kunnen. Ze had de ernst van de zaak totaal niet ingezien en presteerde onder haar eigen maat.

Een ander voorbeeld: zwemles.

En dat duurde, en dat duurde maar alvorens de meid af mocht zwemmen voor haar A diploma. Iedere week dobberde ze een uurtje vol en de verwachte afzwembrief bleef maar uit. Ik besloot eens in te loggen in haar leerlingvolgsysteem en zag nog een hoop onderdelen op rood staan. Ik confronteerde mijn waterratje ermee en die ging in de aanval: “Ik kan wel watertrappen, de meester zegt iedere keer dat ik het goed doe!” Aan mij de schone taak om het meisje van haar troon te stoten en trachten uit te leggen dat ze die duim krijgt omdat de meester denkt dat ze haar best doet. Wat ze laat zien voldoet alleen nog niet aan de eisen. Sterker nog ze laat niet eens zien wat ze eigenlijk kan. Met de afspraak dat ze iedere week één van de rode bolletjes op groen zou proberen te krijgen, kwam het einde van de zwemles snel, vlot en rap in zicht.

Wat moet ik hier nu mee?

Op dit moment ben ik aanbeland op een splitsing in de opvoeding. Wat moet ik hier nu mee? Ik voel mij de advocaat van de duivel. Ik ben steeds vaker degene die mijn dochters weer met de beentjes op de grond moet laten landen. En ze met de neus op de feiten moet duwen. Dat gaat helaas vaak gepaard met een klap op de grond. Het is zelfs al in een oudergesprek naar voren gekomen. Ik heb aangegeven dat ze niet goed presteren bij lang leve de lol. Ze horen alleen het eerste deel van de boodschap: “Goed gedaan, ….” Tijdens het gedeelte achter de komma zijn ze allang weer bezig met iets anders.

Een laatste voorbeeld.

De juf stond gelukkig open in het Koersgesprek. Laat ik het lezen eruit pikken. Ik lees thuis iedere dag voor het slapengaan. Volgens het rapport zou ze niet op niveau lezen. De juf liet mij, om het te bewijzen, een afgenomen toets zien. Ik zat met mijn mond open naar de rood gestreepte toets te kijken. Thuis las ze zinnen van 6 a 7 woorden moeiteloos aan één stuk door. Op school hakkelde ze nog en maakte veel fouten. Ter verdediging voerde ik aan dat ik één op één met haar las. Maar dat deed de juf ook, waar zit het hem nou in dan? We spraken af om haar eens aan ons beiden tegelijk te laten voorlezen. Toen zat de juf met haar mond open. Ze kon het wel, maar ze had blijkbaar wat pressie nodig om te laten zien wat ze eigenlijk allemaal kan.

Een oplossing…

Wanneer je over een probleem schrijft, dan kan je maar beter met een oplossing komen. Dat is wat de lezers van je verwachten, leerde ik op een workshop. Ik zou graag aan alle opvoeders willen vragen om duidelijk te zijn tegen kinderen. Wees duidelijk over je wensen en verwachtingen. Dat kan je op allerlei manieren, dus ook positief, brengen. Maar houd je boodschap kort, want de aandacht verslapt per gesproken woord.
Lees meer over omgaan met digitale schermtijd met kinderen bij Digitaal Opvoeden.

Lees ook:

• Tienminutengesprek met tips voor een succesvol verloop
• Persoonlijk- Open Dag middelbare school
• Persoonlijke Assistent gezocht voor mijn kinderen

Herken jij je in mijn verhaal?