MirandaAl voor ik een zwangerschapstest officieel kon doen werd ik misselijk. Die misselijkheid nam met de dag toe tot het moment dat ik de verloskundige belde voor medicatie, immers ben ik bekend met hg (hyperemesis gravidarum) zwangerschappen. Een verwijzing naar de huisarts volgde en medicijn 1 (emesafene) werd voorgeschreven. Een week later kon ik haast niks meer eten en drinken of hield ik het niet binnen. En dus belden we weer de verloskundige op omdat het niet goed ging met me. Er werd gekeken of ik zwanger was van een tweeling, bij een meerlingzwangerschap zijn de symptomen vaker ernstiger, en wederom kreeg ik een doorverwijzing naar de huisarts. Medicijn 2 (primperan) werd in gebruik genomen.
Met medicijnen beter of toch niet?
Na een dag primperan gebruik raakte ik enorm versuft en sliep ik meer dan ik wakker was. Even leek het iets beter te gaan maar toen besloot HG nog even extra hard in te zetten. Tom zat in een meeting en met alle kracht die ik nog over had ben ik naar beneden gegaan. Ik plofte op de bank en viel al zittend om. Meer kracht had ik niet meer.
Tom belde meteen de verloskundige en die besloot meteen het ziekenhuis te bellen. Na 5 minuten werden we terug gebeld door het ziekenhuis met de opmerking dat we over een uur een afspraak hadden bij de gynaecoloog maar daarvoor nog even moesten bloedprikken. Tijd om te douchen was er niet, bovendien trok ik zelfs dat niet meer.
Ziekenhuisopname 1.
In het ziekenhuis aangekomen werd er bloed geprikt en er werd gecontroleerd of ik ketonen urine had zitten. Heel kort daarna zat ik in een rolstoel tegenover de gynaecoloog. Tom voerde het woord en ik hield stevig het spuugbakje vast. De gynaecoloog was meteen begripvol en zei al gelijk dat ik die dag het ziekenhuis niet meer ging verlaten. Op dat moment had ze de waardes van het bloed en urine nog niet eens binnen, maar dat was schijnbaar niet nodig omdat ik er zo slecht uitzag. Soms knikte ik instemmend en op een gegeven moment heb ik mij hardop afgevraagd of het wel goed voor mij was om deze gewenste zwangerschap door te zetten…
Een echo om te kijken of de baby nog leefde volgde en de opname in het ziekenhuis was het volgende wat besproken werd. Tom kreeg de instructies waar hij mij heen moest brengen en ik hield nog steeds mijn spuugbak vast.
Prikkelarme omgeving.
Er was een kamer klaar gemaakt waar ik in mijn eentje kon verblijven, zodat ik geen last had van andere ziekenhuis gasten. Omdat ik helemaal uitgedroogd was moest er vocht in. Een infuus was hiervoor dé oplossing. Maar liefst een aantal prikbeurten en verpleegsters waren er voor nodig om erachter te komen dat het infuus er niet in wilde. Een anesthesist werd erbij gehaald. Hij zag een mooie ader, prikte en… floep weer mis.
Normaliter heb ik een grote angst voor spuiten, maar op dit moment was ik zo ontzettend slap dat zelfs al die prikbeurten me niet meer konden schelen. Het enige wat ik wilde was dat de baby eruit gehaald werd zodat ik mij beter voelde of dat het infuus zou zorgen dat ik mij enigszins weer wat mens ging voelen.
Met een echo een infuus plaatsen.
Een echo apparaat werd erbij gehaald en uiteindelijk werd er een mooie ader aan de binnenkant van mijn arm gevonden. De zakken met vocht werden opgehangen en het infuus kon lopen. Het duurde niet lang voor ik mijn geliefde spuugbak moest ruilen voor een schoon exemplaar en ook daarna herhaalde dat riedeltje zich met enige regelmaat. Het enige wat ik opspuugde was gal, immers had ik al bijna 24 uur niks meer gegeten en gedronken. In de eerste uren leek er geen verbetering te zijn. Zelfs in de nacht was ik erg onrustig en heb ik met regelmaat de verpleging moeten bellen voor een nieuwe spuugbak of omdat het infuus weer piepte (lege zak, afgekneld, etc.). Om 7:00 stond er al een vrolijke verpleegster langs mijn bed de controlers uit te voeren en kreeg ik een washandje en handdoek aangereikt om, als het met lukte, me even de wassen aan de tafel. Douchen zat er nog steeds niet in.
Artsenbezoek.
Om 8:00 kwam het ontbijt en daarvan heb ik 1 witte boterham met kaas of jam opgegeten en kreeg ik er een glaasje cola bij. Ander drinken verdroeg ik niet. Niet veel later daarna kwamen 2 gynaecologen langs om te kijken hoe het ging. Ze zagen duidelijk dat het mij iets beter af ging en waren blij dat ik weer wat at. Was dat niet het geval geweest had ik een sonde gekregen.
Omdat ik toch wel wat in paniek was van deze hele vroege opname, bij mijn vorige zwangerschappen waren de opnames pas later, namen ze uitgebreid de tijd om met mij een behandelplan op te stellen. Hierin mocht ik zelf aangeven wat ik wel en niet prettig vond en gaven ze nieuwe mogelijkheden door. Dit stelde mij ongelooflijk tot rust waardoor ik nog wat meer opknapte. Zoveel zelfs dat ik vervroegd van het infuus af mocht en naar huis kon gaan.
Thuis en dan?
Na de opname duurde het inderdaad niet lang voor ik weer in de glijdende spiraal omlaag zat. Alvorens ik niet meer aanspreekbaar was hebben we het ziekenhuis gebeld en ik kon me weer melden over een half uur. Omdat ik nu niet helemaal uitgedroogd was ging het infuus er in een keer in. In 4 uur tijd werden er 3 zakken met 1,5 liter vocht per stuk naar binnen gewerkt en daarna mocht ik weer naar huis.
Bij thuiskomst was ik zo uitgeput van de indrukken e.d. dat ik weer gelijk mijn bed inkroop. Wachtend tot het volgende ziekenhuis bezoek. En op die manier hebben wij de afgelopen maanden doorgehobbeld. Ziekenhuis in voor een infuusopname en weer naar huis. Zo nu en dan een controle afspraak en bij een andere arts werden er nog wat medicijnen aan toegevoegd (rennie en omeprazol voor de maag). En nu zijn we dan op het punt gekomen dat wij HG hebben overleefd.
Hyperemesis gravidarum wederom overleefd.
De HG lijkt weg te zijn. Mijn lichaam is compleet verzwakt en ik ben nu aan het opbouwen om weer aan tafel te kunnen zitten en kleine dingen te doen (zelf eten maken, drinken pakken, etc). De ene dag gaat het goed. De andere dag ben ik zo draaierig in mijn hoofd dat het lijkt alsof ik elk moment ga flauw vallen. Dan weet ik dat het teveel is gevraagd. Als ik aan tafel zit en dat gebeurd leg ik eerst mijn voeten omhoog, helpt dat niet ga ik naar de bank en knap ik zelfs daar niet van op dan kruip ik maar weer terug in bed.
Eten en drinken gaat weer beter. Mijn maag is natuurlijk niks meer gewend en daarom eet ik kleinere porties. Sommige eten veroorzaakt gelijk een aversie. Zo kan ik een zacht broodje met kaas even niet meer zien of ruiken. Voor andere dingen heb ik een grote liefde gekregen. Waar ik een maand geleden geen frieten kon ruiken, zien of proeven heb ik afgelopen week al 3 keer van een friet speciaal geknabbeld. Bijzonder is het wel te noemen want een aardappel verdraag ik nog niet. De punten van Subway lopen harder op dan normaal en de verse ju’s de orange is vooral ‘s avonds niet aan te slepen.
Nog een weg te gaan.
Het is de eerste week nadat het beter gaat en ik weet dat ik nog steeds niet meer kan verlangen van mijn lichaam wat betreft eten. Geestelijk weet ik dat het beter moet maar van de gynaecologen mag ik niet te streng zijn voor mezelf en dus is het goed zo. In de komende tijd zal het menu verder uitgebreid worden en hoop ik ook dat mijn lichaam steeds iets verder vooruit gaat wat betreft conditie, spieropbouw en een normaal eetpatroon.
En dan is het te hopen dat de winkels weer open zijn zodat we alles in orde kunnen maken voor de komst van onze baby.
Linda Meester
Hoi Miranda,
Mijn verhaal lijkt één op één op dat van jou. Wat erg dat je je zo moet voelen tijdens een zwangerschap.. Ik ben benieuwd op welk moment het bij jou omsloeg? Ik ben nu ruim 17 weken zwanger en ik ben helaas nog steeds de klos.
Bedankt voor het delen van je verhaal en hou vol!
Groetjes Lily
Wat dapper dat je hierover schrijft. Ik herken mezelf volledig hierin. Ik lig momenteel aan de baxters in het ziekenhuis, als ik 2-3u per 24u men ogen open heb denk ik dat het veel is. Ik voel mij verlamd, gevangen in mijn eigen lichaam. Met hoeveel weken zat er enige beterschap ik bij jou?
Hoi Irene,
Met baxters ben ik niet bekend dus moest even Googlen. En kwam erachter dat het voor een infuus is. Volgens mij heb ik ook zoiets gehad. Nouja ik heb verschillende cocktails gekregen via infuus.
Wellicht wel goed om te weten (en na te vragen) zijn de vitamines e.d..
Ik kon namelijk bijna niks eten, drinken en binnenhouden, laat staan van die vieze vitaminetabletten naar binnen werken die je dan de hele dag opboert. JAKKES!
Afijn navraag gedaan bij de gynaecoloog en die heeft vanaf dat moment bij een infuusbehandeling een zakje extra met vitamines e.d. gegeven. Met zo’n zak kun je een paar weken vooruit zei hij. En dat merkte ik lichamelijk wel. Na een infuus voelde ik mij de eerste twee dagen slecht. Daarna krabbelde ik iets op (lees ik kon weer wat eten en drinken, spugen bleef maar ik had tenminste kracht om zelf naar het toilet te gaan) en na die week gleed ik weer heel langzaam af tot het moment van een nieuw infuus.
Ik probeer met het artikel vooral anderen te helpen. Misselijkheid tijdens de zwangerschap is namelijk niet altijd noodzakelijk.
Heel erg veel sterkte, succes en hopelijk kun je ook wat genieten van het wondertje in je buik.
Heel veel sterkte en beterschap. En natuurlijk gefeliciteerd met de zwangerschap
Dank je wel 🙂
Herkenbaar. Ik heb gelukkig het ziekenhuis kunnen vermijden, maar begon bijna vanaf dag 1 al met onophoudelijk spugen en direct gestart met metoclopramide. Helaas te weinig effect en uiteindelijk met ondansetron smelttabletten alles meerdere x per dag en hele kleine beetjes eten en veel laten staan ging het naar leefbaar toe. Wel non stop misselijk maar het spugen was beperkt tot 3-5x pd. En wanneer ik iets meer deed en me rust niet pakte werd het weer erger. Stomme was ook nog dat ik daarnaast vrij vroeg insuline moest spuiten en een dieet had voor zwangerschapsuiker en mijn eigen daarbij horende voedsel intoleranties en allergieën was wat ik binnen kreeg ook erg beperkt.
Heel veel beterschap Miranda
Het ziekenhuis kunnen vermijden is wellicht een fijne gedachte ware het niet voor het feit dat infuus echt onwijs veel verlichting geeft. Door een tekort aan vocht ga je je namelijk ook misselijk voelen, terwijl een infuus juist ervoor zorgt dat je dat vocht krijgt en dat stukje van de misselijkheid verdwijnt. Daarnaast kun je met een infuus ook vitamines, mineralen e.d. toevoegen waardoor je niet alleen qua vochtgehalte wat wordt opgekikkerd maar ook op ander nivo.
Metoclopramide en ondansetron smelttabletten ben ik zelf niet bekend mee. Maar weet wel dat het per zwangerschap en zwangere enorm kan verschillen wat wel en niet werkt. Dus een beetje uitzoeken is het wel.
Meerdere keren per dag een beetje eten is inderdaad erg goed om toe te passen (en waarschijnlijk ook een van de dingen die je uit jezelf al snel gaat doen i.v.m. de misselijkheid, het niet kunnen verdragen van veel eten enzovoorts).
Jezelf niet voldoende rust geven werkt ook om je lichaam rustiger te houden op het gebied van misselijkheid. Helaas kon ik deze keer echt helemaal niks. Maar bij de vorige zwangerschappen deed ik nog wel eens wat. Met het gevolg dat ik dan erna de klap kreeg.
Ja hyperemesis gravidarum is echt een bitch.
HG in combinatie met (Zwangerschaps)diabetes lijkt mij helemaal de hel. Heb het in ervaringen van andere hg-vrouwen al eens gehoord en in enkele gevallen waren de artsen ervan overtuigd dat ze beter de hg aan konden pakken en de diabetes dan met spuiten of zelfs met ziekenhuisopname in de gaten gehouden konden worden.
Anyway daar ben ik niet mee bekend en kan ook beter met een arts besproken worden voor de beste aanpak. Maar een hel lijkt het mij zeer zeker die combinatie.
Hoe lang heb je uiteindelijk last gehad van HG?
Is dit waar Kate van prins William ook aan ‘leed’ ?
Het lijkt me erg.
Zelf had ik alleen last van vermoeidheid. Geen minuutje misselijk.
(Wel zwangerschapsvergiftiging de laatste 2 weken.
Maar ik had toch al gekozen voor ziekenhuisbevalling. Al was het geen pretje.
Wanneer ben je ‘uitgerekend’, Miranda ? Hopelijk is er ook nog een ‘geniet’periode voor de bevalling. ..
Ja volgens mij wel.
Zwangerschapsvergiftiging lijkt mij ook geen pretje zeg!
Is het wel allemaal goed gekomen met jou en de kleine?
Ik ben 2 juli uitgerekend. Maar aangezien ik 3 keer een vroeggeboorte achter de rug heb zal het mij niks verbazen als de kleine eind mei of ergens in juni geboren wordt.
Ik had nog nooit gehoord van HG maar wat een afschuwelijk iets is dit zeg. Je kunt echt niet onbezorgd genieten van je zwangerschap. Heel veel sterke toegewenst.
De onbekendheid van HG is ook de reden waarom ik erover geschreven heb. En inderdaad onbezorgd genieten als je je zo ellendig voelt zit er niet bij. Maar dat komt vanzelf wel zodra ik mij weer helemaal beter voel.
Dank je wel in elk geval voor je lieve berichtje 🙂
Wat heftig om te lezen, zelf heb ik geen kinderen dus weet niet wat het is. Fijn dat hierover geschreven wordt, het zal voor vrouwen die dit ook hebben misschien tot steun zijn dat ze niet alleen zijn. Ooit een keer een blog gelezen van de bekende blogster Aad Actief die schreef hier ook over en wat ontzettende zware weg dit is. Misschien geeft het je steun om het terug te lezen Miranda. Ik stuur je vanuit mijn hart een fleurig bloemetje
Hyperemesis Gravidarum is inderdaad een hele zware weg, en jammer genoeg nog niet zo heel bekend. Vandaar dat het mij “leuk” leek om dit eens aan het licht te brengen. Al is het maar dat een ander weet dat wat zodra je last hebt van misselijkheid er medicijnen zijn en behandelingen die je kunt starten. Zeker als je extreme last hebt van misselijkheid.
Dank je wel voor de fleurige bloem, daar knap ik dan toch ook wel weer iets van op 🙂