Als meisje van zes jaar had ik al een antwoord paraat wanneer men mij vroeg wat ik later wilde worden. Mijn antwoord was steevast: “Ik wil werken in een kindertehuis”. Je had die blikken moeten zien…
Jeugdwelzijnswerk
En zo geschiedde, na het behalen van mijn havodiploma maakte ik de overstap naar het HBO Jeugdwelzijnswerk (huidig SPH). Het afronden van de theorievakken bleek geen enkel punt, maar dan die creatieve vakken. Er waren er wel acht, dat was mijn struikelblok. Ik had ideeën zat, maar het schortte aan de uitvoering. Ondanks de hulp van studiegenoten stopte ik met deze studie na tweeëneenhalf jaar. En toen viel ik in een gat. Ik vond een fulltime baan als productiemedewerker en berustte in mijn lot.
Beroepengids
“Waarom ga je niet een opleiding volgen?” stelden mijn ouders na een jaar voor. Tja, wat dan …? Inmiddels was ik 20 jaar oud en ik vond het wel best allemaal. Mijn moeder leende een beroepengids bij de bibliotheek. Tegenwoordig zouden we daar Beroepen.nl voor gebruiken en we bladerden langs een woud aan beroepen. “Wil je niet bij de politie werken als jeugdagent? Dan komt je bijbaan als beveiliger ook nog van pas.” Mogelijkheden te over, tot het moment dat mijn oog viel op criminoloog, de gedragswetenschap over criminaliteit. Ik volgde de misdaadjournalisten in die tijd op de voet en las er veel boeken over criminaliteit. De criminologie was een redelijk nieuw vakgebied binnen het Nederlands recht. In mijn tijd kon je nog met een HBO propedeuse naar de universiteit en ik schreef mijzelf in. Ik was één van de oudere studenten, ik had al een leven zeg maar. In de eerste twee studiejaren rondde ik alle criminologie-vakken met vlag en wimpel af. Mijn keuzevakken volgde ik in het Jeugdrecht en op de faculteit Psychologie en Pedagogiek. Ze bleven toch trekken die jongeren en tegen beter weten in zette ik alle beroepen met kinderen weer eens op een rijtje.
Uiteindelijke beroepskeuze
In die tijd liep ik stage bij de kinderrechter van de rechtbank in Utrecht. Daar kwam ik in contact met Bureau Jeugdzorg. Een medewerker wist mij te vertellen dat er een nieuwe jeugdgevangenis in aanbouw was. Ze waren al volop personeel aan het werven. Alles viel op zijn plek. Ik kon al mijn studies en werkervaring kwijt in een jeugdgevangenis. Het jeugdwelzijnswerk, de beveiliging, het jeugdrecht, de criminologie en mijn interesse in criminaliteit. Ik solliciteerde en werd direct aangenomen als groepsleider op een behandelgroep voor jongens van 12-18 jaar. En zo was het balletje rond: ik werkte na vele omzwervingen in een kindertehuis.
Leuke blog! Lastig om op jonge leeftijd al te moeten weten waar je hart ligt. Daar mogen ze op school wat meer aandacht aan besteden. Mooi dat jij via een omweg toch je passie hebt gevonden.
Interessant artikel!
Hoe het zo had kunnen zijn….
Ik wilde eigenlijk iets in de mode doen b.v. fashion designer.
Mijn droom was om naar een modevakschool te gaan.
Helaas werd dat het niet.
Wat leuk om zo te lezen over je studie, altijd leuk wat extra weetjes over mensen 😀 Ikzelf wist al heel vroeg dat ik de zorg in wilde, het liefst als huisarts wat me helaas niet lukte aangezien ik geen rekenwonder was. Helaas ben ik 2x gezakt voor mijn Havo-diploma dus ben ik de MBO-opleiding Verzorgende niveau 3 gaan doen en daar zat ik helemaal op mijn plek. Ik was inmiddels de oudste van de klas, als 18/19-jarige tussen de 15/16-jarige. Eerst heb ik de thuiszorg gewerkt in een serviceflat en later ben ik gaan werken als Integraal medewerker (Verzorgende) bij kleinschalig wonen. Helaas ging het lichamelijk niet goed en werd eerst MS bij me vastgesteld waar ik enigszins nog me vooruit kon, een jaar later bleek ik een cyste in m’n hoofd te hebben die door verkeerde diagnoses (anorexia en hypochondry) op enkele dagen na mijn dood betekend hebben. Doordat zij zolang gewacht hebben met een juiste diagnose stellen zal ik nooit meer kunnen werken, het geheugen hebben van een soepkip en vooral niet meer kunnen doen wat ik wilde.. een verschil maken voor (dementerende) ouderen aangezien dat mijn specialisatie was met betrekking tot mijn afstudeerproject: Het effect van humor in de zorg bij dementerende ouderen. Inmiddels heb ik me er deels bij neergelegd alleen kan ik me soms nog kwaad maken over mensen die niet willen werken en ik het heel graag zou willen maar het lichamelijk en geestelijk niet meer kan 🙁 Maargoed, ik leef!
Grappig hoe het leven kan lopen en je op andere manieren uiteindelijk toch op de plek komt waar je in eerste instantie wilde zijn. Ik heb nooit echt geweten welk beroep ik wilde uitoefenen. Nog steeds weet ik dat niet. Wat ik wel weet is dat ik graag schrijf. Misschien word ik wel schrijver.