Wanneer kinderen krijgen niet vanzelf gaat (deel 2).

Chantal~ Een paar weken geleden schreef ik voor jullie de blog wanneer kinderen krijgen niet vanzelf gaat . Hierin vertelde ik over mijn gevoelens die ik had toen onze kinderwens niet vervuld werd en hoe wij dit met onze omgeving gedeeld hebben. Onderaan de blog konden jullie gelukkig lezen dat onze kinderwens uiteindelijk toch vervuld is. Hiervoor zijn wij het ziekenhuistraject ingestapt. Vandaag deel ik graag met jullie hoe wij dit ervaren hebben. Voor mij is het erg fijn om er over te schrijven. Voor mijn gevoel kan ik het dan makkelijker een plaatsje geven. Ondanks dat we een prachtige gezonde dochter hebben gekregen door het traject blijft het nog steeds een heftige periode uit ons leven. Ook hoop ik met mijn ervaringen mensen die aan het begin van het traject staan door deze moeilijke tijd heen te slepen. Persoonlijk vond ik het in die tijd erg fijn om ervaringen van anderen te lezen. Ik voelde me dan begrepen doordat je veel dingen herkent en even voelde ik me dan minder alleen in het traject. Het gaf me vaak ook kracht om door te gaan.

Ziekenhuistraject in Maastricht.

Ik weet nog goed dat toen mijn zus een paar keer per week helemaal op en neer naar Maastricht moest rijden om haar kinderwens in vervulling te laten gaan. Mijn zus is zwanger geworden via Hormoonspuiten maar verder wel via de natuurlijke weg. Een paar keer per week moest ze een uur heen en een uur terug rijden om even te laten controleren hoe haar eiblaasjes groeiden. Pffff, dacht ik. Dat je dat er allemaal voor over hebt zeg. Ik weet nog dat ik bij mezelf dacht als het zo moet dan komen er maar geen kinderen. Dat ziekenhuis gebeuren zag ik helemaal niet zitten. Dan gaan we maar gewoon genieten van andere dingen in het leven. Totdat ik zelf een kinderwens had. Al een jaar waren we aan het proberen om zwanger te worden. Jeetje, wat duurde dat lang zeg. Mijn cyclus bleek ook nog eens hopeloos te zijn. Waardoor ik meerdere malen dacht dat ik over tijd was. De eerste maanden nadat ik stopte met mijn pil had ik steeds een cyclus van 28 a 29 dagen.

Mooie cyclus.

Wat natuurlijk een erg mooie cyclus is. Een paar maanden later kwam er na dag 35 nog steeds geen menstruatie. Even maakte ik een sprongetje. Yes, zou het eindelijk gelukt zijn? Helemaal blij kocht ik een zwangerschapstest. Die was negatief. Ik dacht nog dat ik misschien te vroeg was met testen. Maar nee, een paar dagen later toen ik nogmaals een test deed was er nog steeds geen positieve test. Wat gek. Het enige wat ik kon doen was afwachten. Bij dag 56 kwam eindelijk mijn menstruatie. Dat ik niet zwanger was dat was al duidelijk. Maar wat duurt het lang als je moet wachten op een menstruatie die maar niet komt. Eindelijk kon de nieuwe maand en dus weer een nieuwe poging beginnen. Vol goede moed gingen we weer verder. Ook deze maand was er bij dag 35 weer geen menstruatie. He verdorie. Hoe kan dat nou? Na een paar dagen voelde ik me wat misselijk. Dat was een goed teken. Bij dag 40 van de cyclus deed ik maar weer eens een test. Negatief.

Over tijd en misselijk.

Ik snapte er helemaal niets van. Ik was over tijd en misselijk. Dat kon toch niet anders dan dat het een zwangerschap was. Maar nee, nadat ik voor de zekerheid nog een extra test deed was ik ook deze keer weer niet zwanger. Het was weer afwachten tot de menstruatie zich weer meldde. Dag 62 was het dan eindelijk zover. Hoe regelmatig mijn cyclus begon, hoe hopeloos was hij daarna. Nadat we een jaar geprobeerd hadden besloten we om toch maar eens naar de huisarts te gaan.

Bij de huisarts ons verhaal vertellen om het ziekenhuistraject te starten.

Bij de huisarts aangekomen vertelden we ons verhaal. De huisarts hoefde er niet lang over na te denken. Hij besloot om ons te verwijzen naar het ziekenhuis. Jonge stellen kunnen al worden door verwezen als er binnen een jaar geen natuurlijke zwangerschap is. Thuis aangekomen maakten wij meteen een afspraak in het Elkerliek Ziekenhuis. Gelukkig konden wij al heel snel komen. We mochten allereerst ons verhaal doen. Daarna werden er wat stappen op een rijtje gezet. Doordat mijn cyclus zo hopeloos en onvoorspelbaar was wisten ze dat het probleem bij mij lag. Ik zou de week erna terug mogen komen voor een inwendige echo en ze wilden graag nog even een uitstrijkje maken om even wat dingen uit te sluiten. Ook mochten mijn partner en ik allebei bloed laten prikken en mocht mijn partner voor de zekerheid ook nog even zijn zaad inleveren.

Onderzoeken.

Een standaard procedure van het ziekenhuistraject gaven ze aan. Nadat we de onderzoeken hadden gehad mochten we weer langs komen voor een gesprek waarin we ook de uitslagen zouden horen. Op het eerste oog waren er bij mij geen verklevingen en/of cystes te zien. Gelukkig waren mijn uitstrijkje en de bloeduitslagen ook goed. Voor hun was het dan ook een vraag waarom mijn cyclus zo onvoorspelbaar was. Het bemoeilijkte in ieder geval de zwangerschap. Daarna kwamen nog de uitslagen van mijn partner. De bloeduitslagen waren gelukkig goed. Maar helaas was het zaad niet zo goed. Of ja, niet zo goed is nog zacht uitgedrukt. Het was bar slecht. Het probleem lag dus niet alleen bij mij maar helaas lag het probleem bij ons allebei. De kans op een natuurlijke zwangerschap was echt heel klein en zelfs bijna onmogelijk. Helaas zat er niets anders op dan het traject in te stappen. Deze kans grepen wij met beide handen aan.. Binnenkort vertel ik jullie over onze eerste stap. De IUI.

Stichting Freya.

Gelukkig bestaat er de Stichting Freya, dé vereniging voor mensen met vruchtbaarheidsproblemen. Hier kun je heel veel informatie krijgen maar ze bieden je ook een luisterend oor wanneer je hier behoefte aan hebt.

Lees ook:

• Het vervolg Een wonderkindje..!
• Geboortekaartjes stress en hoe je ermee om gaat.

Moest jij het ziekenhuistraject in voor je kinderwens?