Stress, paniek, vergeetachtigheid

Iedereen maakt het wel eens mee, je bent wat kwijt. De één wat vaker dan de ander, zo ben ik bijna dagelijks op zoek naar mijn sleutels. Het is zo irritant dat zelfs de kinderen het niet snappen dat ik ze altijd kwijt ben. Ik neem me dan ook telkens voor om ze op een vaste plek te leggen, maar je raad het al, dat gebeurt dus nooit.

Wat ik ook vaak vergeet, bewust of onbewust, of ik mijn auto nou wel of niet op slot heb gedaan? Hoe vaak ik niet van de auto wegloop en terugloop om dat te controleren is ook bijna dagelijks. Ik maak er maar vaak een geintje van en zeg dan ‘Ja het is de leeftijd’. Ik werk in de thuiszorg en het merendeel van mijn cliënten is boven de 80 jaar en zij lachen dan als ik zoiets vertel, jij oud? Is dan vaak de reactie, maar waarom vergeet ik dan dit soort dingen?

Ik ben echt aan mezelf gaan twijfelen na een aantal stress situaties.

Afgelopen weekend heb ik het hele huis op de kop heb gezet, omdat ik een belangrijke envelop met de reserveringsformulieren van de vakantie niet meer kon vinden. Ik was er heilig van overtuigd dat ik die beneden in de kast had gedaan, maar nadat ik die helemaal had uitgespit en nog een keer daarna, ben ik maar verder gaan zoeken. Helaas niet meer te vinden.

Dan irriteer ik me zo enorm aan mezelf, waarom weet ik het niet meer? Waarom leg ik iets weg zonder na te denken? Zo irritant. Zelfs de oud papierdoos heb ik papiertje voor papiertje uit gehaald. Ik probeer dan na te denken, waar had ik hem het laatst, waar kan ik hem gelaten hebben, maar overal waar ik dacht dat dat kon zijn, lag het niet. Uiteindelijk vind ik de envelop de dag erna in mijn kledingkast, ja echt mijn kledingkast. Na mijn eerste blije reactie, krab ik mezelf dan op mijn hoofd, want hoe komt dat daar nou terecht? Waarschijnlijk met even snel wat was opvouwen op de rand van de bank is het ertussen gekomen, maar wat een stress zeg.

Paniek actie.

Vandaag was er weer een paniekactie. Mijn dochtertje van 6 struikelt in huis en stoot haar gezicht tegen de rand van de salontafel met een flinke snee in haar wang tot gevolg. Ik zie het al snel, schakel gelukkig snel en rustig, leg er een schone theedoek tegenaan, druk hem flink aan. Tik rustig het nummer in van de huisartsenpost, want het was na 17.00 uur en we konden om 18.30 uur terecht. Ik zet mijn dochter met theedoek tegen haar gezicht op de bank. Sluit de achterdeur, check of het gas uitstaat, mijn oudste dochter laat ondertussen even de hond om de hoek plassen.

Pak mijn tasje, een flesje water en nog een schone theedoek. Kom ik aan bij de huisartsenpost vraagt ze me om een ID kaart van mijn dochtertje. Ja die heb ik gelukkig bij me (die zit standaard in mijn tasje), maar toen paniek, want ik zag mijn ID kaart niet. Mijn ex komt er gelukkig aan, gaat met de meiden de wachtkamer in en ik gooi mijn hele handtas om, maar nee hoor ID kaart niet te vinden. Hoe rustig ik was om daar te komen naar hoeveel paniek ik ineens had.

Paniek… Hij MOET daar liggen.

Ik heb ’s ochtends nog bij de AH XL een post pakketje opgehaald en mijn ID kaart daar gebruikt, dus ik bel ze of ze toevallig mijn ID kaart hebben gevonden, zegt de medewerkster er ligt er hier één, maar dat is niet die van U. Dus ik roep nog een keer mijn naam, is het hem echt niet? Nee mevrouw, ik kon de medewerkster bijna door de telefoon halen, want dat moet, hij MOET daar liggen, maar ik blijf gelukkig rustig. Hij zal wel in de auto liggen dan, misschien uit mijn tas gevallen. Nadat mijn dochtertje geholpen is, wat gelukkig allemaal snel en pijnloos gebeurd was, lopen we weer naar de auto. Ik kijk voorin de auto, mijn oudste dochter achterin, maar helaas geen ID kaart. De hele terugweg naar huis, zit het me dan te malen. Waar kan die dan zijn?

Thuis keer ik nog een keer mijn tas om en precies in een vakje waar ik eerder niet gekeken had, zat hij. Wat een geluk, maar ik ga wel aan mezelf twijfelen. Ben ik dan echt al zo oud? Ik las dat vrouwen in de overgang vergeetachtiger zijn. Ik ben pas 42 jaar, ik ben nog niet in de overgang, zou het dat toch al zijn? Of is het gewoon stress. De stress van een drukke werkende alleenstaande moeder die bijna op vakantie gaat en dus veel te veel aan haar hoofd heeft.

Lees ook:

• Hoe gaat een kaartlegging in zijn werk?
• ‘Mijn favoriete parfum’- Mara Tegendraads #2
• ‘Mijn favoriete parfum’- Foodie Marjan #11

Ik ben toch hopelijk niet de enige die in paniek kan raken…